Vatan
dobare misazamat vatan
agarche ba kheshte jane khish
sotun be saghfe to mizanam
agarche ba ostokhane khish
dobare mibuyam az to gol
be meyle nasle javane to
dobare mishuyam az to khun
beseyle ashke ravane khish
dobare misazamat vatan
agarche ba kheshte jane khish
sotun be saghfe to mizanam
agarche ba ostokhane khish
dobare yek ruze roshana
siahi az khane miravad
be she’re khod rang mizanam
ze abie asemane khish
ze abie asemane khish
asemane khish
asemane khish
dobare misazamat vatan
agarche ba kheshte jane khish
sotun be saghfe to mizanam
agarche ba ostokhane khish
agar che sadsale mordeam
be gure khod khaham istad
ke bardaram ghalbe ahre man
zennearreye anchenane khish
agar che sadsale mordeam
be gure khod khaham istad
dobare mibakhshiam tavan
agarche she’ram be khun neshast
dobare misazamat be jan
agarche bish-az tavane khish
dobare misazamat vatan
agarche ba kheshte jane khish
sotun be saghfe to mizanam
agarche ba ostokhane khish
ostokhane khish
دوباره میسازمت وطن
دوباره میسازمت وطن!
اگرچه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می‌زنم،
اگرچه با استخوان خویش
دوباره میبویم از تو گُل،
به میل نسل جوان تو
دوباره می‌شویم از تو خون،
به سیل اشک روان خویش
دوباره میسازمت وطن!
اگرچه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می‌زنم،
اگرچه با استخوان خویش
دوباره یک روز آشنا،
سیاهی از خانه می‌رود
به شعر خود رنگ می‌زنم،
ز آبی آسمان خویش
ز آبی آسمان خویش
آسمان خویش
آسمان خویش
دوباره میسازمت وطن!
اگرچه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می‌زنم،
اگرچه با استخوان خویش
اگرچه صد ساله مرده‌ام،
به گور خود خواهم ایستاد
که بر دَرَم قلب اهرمن،
ز نعره‌ی آنچنان خویش
اگرچه صد ساله مرده‌ام،
به گور خود خواهم ایستاد
xدوباره می‌بخشی‌ام توان،
اگرچه شعرم به خون نشست
دوباره میسازمت به جان،
اگرچه بیش از توان خویش»
دوباره میسازمت وطن!
اگرچه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می‌زنم،
اگرچه با استخوان خویش
استخوان خویش